ပတ္သက္တ့ဲ ျမန္မာစြယ္စုံက်မ္းလာ အဆိုအမိန္႔ ႏွင့္ ပရိတၱသဂၤလာက်မ္းလာ
အဆိုအမိန္႔ေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းက ဒီလို ဆိုပါတယ္။
"လင္းတသည္ လင္းယုန္၊ စြန္၊ သိမ္းတို႔ႏွင့္အတူ
ေဖာ္လကိုနီေဖာမီးမ်ိဳးစဥ္တြင္ အက္ကဆစ္ပီထရီဒီးမ်ိဳးရင္း၌ ပါ၀င္သည္။
လင္းတသည္ ငွက္အႀကီးစားထဲက ျဖစ္၍ လူတိုင္းလိုလိုပင္ ျမင္ဖူးၾကသည္။
ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္မွာ ႀကီးမား၍ အခ်ိဳးမက်သည့္အျပင္ ဦးေခါင္းႏွင့္
လည္တိုင္တို႔တြင္ အေမြးမေပါက္ဘဲ ေျပာင္လ်က္႐ွိရကား အၾကည့္ရ
အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ "လင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွသည္" ဟု စကား
တင္စား ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ လူမ်ား အႀကံအစည္ အလုပ္အကိုင္ ပ်က္စီးသျဖင့္
ေငးမႈိင္ေတြေ၀ေနသည့္အခါ "လင္းတႀကီး မႈိင္းမိသလိုဘဲ" ဟူ၍လည္း
ပုံခိုင္းေျပာဆိုတတ္ၾကေသးသည္။ လင္းတကို နီးနီးကပ္ကပ္ ၾကည့္ေလေလ ပို၍
စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေလေလ ျဖစ္သည္။
လင္းတသည္ ေကာင္းကင္း၌ ပ်ံ၀ဲေနရင္း အစာကို ႐ွာေဖြသည္။ ႐ွာေဖြရာ၌
အနံ႔ခံ၍ ႐ွာေဖြသည္ မဟုတ္ေပ။ ေျမေပၚတြင္ တိရစၧာန္အေသတစ္ေကာင္ကို က်ီးမ်ား
ေခြးမ်ားက စတင္ေတြ႕႐ွိရာ မၾကာမီပင္ က်ီးအုပ္ ေခြးအုပ္မ်ား
ေရာက္႐ွိလာတတ္ၾကသည္။ ထိုက်ီးအုပ္ ေခြးအုပ္ကို ေကာင္းကင္၌ ပ်ံ၀ဲေနေသာ
လင္းတမ်ားက ေတြ႕႐ွိရာမွ အျခားလင္းတမ်ားပါ ေရာက္႐ွိလာၾကၿပီးေနာက္
အေသေကာင္ကို အ႐ိုးသာက်န္ေအာင္ အလုအယက္ စားေသာက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီး၍
၀ေသာအခါ နားေနေလ့႐ွိေသာ ေနရာသို႔ ျပန္၍ အပန္းေျဖရင္း
ငိုက္ျမည္းေနတတ္ၾကသည္။ လင္းတသည္ အေသေကာင္ပုပ္မ်ားကို စားေသာက္သျဖင့္
အပုပ္အသိုး သုတ္သင္႐ွင္းလင္းရာတြင္ မ်ားစြာ အကူအညီ ရသည္။ အကူအညီ
ရေသာ္လည္း မဂၤလာမ႐ွိေသာငွက္ ဟု ယူဆထားၾကသည္။ အိမ္မ်ား ဘုရားမ်ားေပၚတြင္
လင္းတနားမိပါက မုခ် ပ်က္စီးသြားတတ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ လင္းတသည္
အပုပ္အသိုးကိုမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားေသာက္ေလ့႐ွိသည္အားေလ်ာ္စြာ
ယင္းကိုယ္မွ ထြက္ေသာအနံ႔မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ပုပ္ေဟာင္ေလသည္။
ထိုဆိုး႐ြားလွေသာ အနံ႔သည္ အသိုက္ႏွင့္ဥမ်ား၌ပင္ စြဲေနေလသည္။
လင္းတမ်ားသည္ သူရဲေဘာနည္းေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊
ပ်င္းရိေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း အသက္႐ွင္ေနေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို
စြန္႔စြန္႔စားစား ထုိးသုတ္တိုက္ခိုက္ေလ့ မ႐ွိၾကေပ။ ေျမေပၚ႐ွိ
အေသေကာင္ကိုသာ ႐ွာေဖြစားေသာက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ
၀ံ့၀့ံစားစားျဖင့္ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ေသာ ေမြးခါစ ၀က္ကေလး သိုးကေလးႏွင့္
နာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ဆိတ္မ်ားကို တုိက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ႏိုင္ၾကသည္။
လင္းတမ်ားသည္ အသိုက္ကို လက္ပံပင္က့ဲသို႔ ျမင့္မားေသာ
သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ျပဳလုပ္၍ အသိုက္ေဟာင္းကို ႏွစ္စဥ္ ျပန္လည္
အသုံးျပဳၾကသည္။ အသိုက္ကို သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သစ္႐ြက္မ်ားျဖင့္
ျပဳလုပ္ၾကသည္။ လင္းတသည္ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ တစ္ဥသာ အုသည္။ လင္းတဟူေသာအမည္မွာ
လင္းတႏႈတ္သီး႐ွည္၊ လင္းတေက်ာျဖဴ၊ လင္းတထိပ္နီ စေသာ လင္းတအမ်ိဳးမ်ိဳးကို
သိမ္းက်ံဳးေခၚေသာ အမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လင္းတထိပ္နီမွာ
လူသိအမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ လင္းတထိပ္နီကို ပါဏေဗဒအလိုအားျဖင့္ ေတာဂို႔ကဲလဗက္
ဟုေခၚသည္။ အလ်ား ၃၂ လက္မ႐ွိသည္။ ေျမႀကီးေပၚတြင္႐ွိစဥ္ မည္းနက္ေသာ
အေမႊးအေတာင္၊ နီရဲေနေသာ ဦးေခါင္းေျပာင္ႏွင့္ လည္ပင္း႐ွိ အသားတြဲမ်ားကို
အထင္အ႐ွား ျမင္ႏိုင္သည္။ ပ်ံသန္းေနစဥ္တြင္ ေပါင္မွ အျဖဴကြက္မ်ားကို
ေကာင္းမြန္စြာ ျမင္ႏိုင္သည္။
လင္းတထိပ္နီသည္ လင္းတမ်ိဳးထဲတြင္ ရဲရင့္၍ ဘုရင္ဆစ္ဆူပမာ မင္းမူကာ
အစာကို မိမိ ၀ေအာင္ စားၿပီးမွ အျခားလင္းတမ်ားကို စားေစသည္။
လင္းတထိပ္နီသည္ အအုပ္အသင္းႏွင့္ မေနေခ်၊ အေသေကာင္မ်ားအနားတြင္ ႏွစ္ေကာင္
သုံးေကာင္ေလာက္သာ စု႐ုံးေနတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လင္းတထိပ္နီမ်ားသည္
ေအာက္တုိဘာလ မကုန္မီ အသိုက္မ်ားကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္
မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီဇင္ဘာႏွင့္ ဇန္န၀ါရီလမ်ားတြင္ အုၾကသည္။
လင္းတထိပ္နီမ်ားသည္ အေ႐ွ႕တုိင္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အႏွံ႔အျပား ႐ွိ၍
ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတုိ႔တြင္ အၿမဲတမ္းေနေသာ ငွက္မ်ား
ျဖစ္ၾကသည္။ ေႏြရာသီတြင္ကား ယူနန္နယ္တြင္ ေတြ႕ရတတ္သည္။
လင္းတႏႈတ္သီး႐ွည္မ်ိဳးကို ပါဏေဗဒအလိုအားျဖင့္ ဂ်စ္အင္ဒီကပ္
ဟုေခၚသည္။ အလ်ား ၃၅ လက္မ ႐ွိသည္။ လည္ပင္းႏွင့္ ႏႈတ္သီးသည္
အျခားလင္းတမ်ိဳးထက္ ႐ွည္၏။ လည္ကုတ္တြင္ အေမြးျဖဴမ်ား ပတ္လ်က္႐ွိသည္။
သို႔ေသာ္ အျခားလင္းတမ်ိဳးတို႔ေလာက္ မမ်ားေခ်။ ျမန္မာႏုိင္ငံ
ေျမာက္ဘက္စြန္းႏွင့္ ယူနန္နယ္တုိ႔တြင္ မေတြ႕ရေခ်။ ရခိုင္တုိင္းတြင္ကာ
အေျမာက္အမ်ား ေတြ႕ရသည္။
လင္းတေက်ာျဖဴ၏ ပါဏေဗဒအမည္မွာ ဆူဒိုဂ်စ္ဗင္ဂါလင္ဆစ္ ျဖစ္သည္။ အလ်ား
၃၅ လက္မ႐ွိသည္။ ေျမေပၚတြင္ နားေနစဥ္ တင္းပါးမွ အျဖဴကြက္ႏွင့္
ပ်ံသန္းေနစဥ္ ေတာင္ပံေ႐ွ႕ပိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွ အျဖဴတန္းမ်ားကို အထင္အ႐ွား
ျမင္ႏုိင္သည္။ အျခားလင္းတမ်ိဳးထက္ ေစာေစာ သားေပါက္ၾကသည္။ စက္တင္ဘာလ
တတိယအပတ္ေလာက္တြင္ အသိုက္မ်ား ျပင္ဆင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ခ့ဲရဖူးသည္။
ျမစ္ႀကီးနားခ႐ိုင္တြင္ ႏို၀င္ဘာလ၊ သို႔မဟုတ္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းတြင္
သားေပါက္ၾကသည္။ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊ ယိုးဒယား၊
မလႅာယုကၽြန္းဆြယ္ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ႏိုင္ငံမ်ားတြင္
ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ားဆုံး ေတြ႕ရသည္။
လြင္တီးျပင္မ်ားတြင္ အႏွံ႔အျပားေတြ႕ရေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚမ်ားတြင္
တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ေတြ႕ရသည္။ ရခိုင္တိုင္းတြင္မူ လင္းတေက်ာျဖဴမ်ိဳးကို
ေတြ႕ရခဲသည္။"
အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းလာ အဆိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လင္းတငွက္ကို
မဂၤလာ မ႐ွိဘူး လုိ႔ ေျပာဆိုေနၾကတ့ဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ေတာ့
ဆရာေတာ္အ႐ွင္အာဒိစၥ၀ံသ ရဲ႕ ပရိတၱသဂၤဟက်မ္းလာ အဆိုအမိန္႔ကို
ႏွလုံးသြင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ အဆိုအမိန္႔က ဒီလိုပါ။
"ေခြးေသေကာင္ လင္းတ စသည္ကို ျမင္ရေသာ္၊ ထိုသို႔ေသာ အသေရမ့ဲ
စကားကို ၾကားရေသာ္၊ အပုပ္နံ႔ စသည္ကို နံရေသာ္ မဂၤလာ မ႐ွိ ဟု ဆုိ၏။
ထိုသို႔ မဟုတ္ အသေရ႐ွိသည္ကို ျမင္ေသာ္၊ ၾကားေသာ္၊ နံေသာ္ မဂၤလာ ႐ွိ၏ ဟု
သမုတ္၏။ ထိုသို႔ေသာ မဂၤလာအတြက္ ေကာင္းက်ိဳး၊ အ၀မဂၤလာအတြက္ ဆိုးျပစ္
ေကာက္၏။ ထိုသို႔ေသာ မဂၤလာ အ၀မဂၤလာ မည္သည္လည္း ဤေလာကႀကီး၌ အဘယ္အခါမွ
လြတ္ကင္းမည္ မဟုတ္သျဖင့္ စြဲယူ႐ိုးကိုးသူ ပင္ပမ္း႐ုံမွ်သာ ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ အရာကို မဂၤလာ အမဂၤလာ ဟု စြဲယူျခင္းသည္
အက်ိဳးမ့ဲသာ ျဖစ္၏။ လုံ႔လစိုက္ထုတ္ လုပ္ကိုင္ေရးကို ပ်က္ကြက္ေစရန္သာ
ျဖစ္၏။" တ့ဲ။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေတြ႕ေလးတစ္ခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လြန္ခ့ဲတ့ဲ
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က တစ္ခုေသာေန႔ရဲ႕ ညေနခင္းမွာ ကိုယ္ေနတ့ဲ
ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲကို လင္းတႀကီးတစ္ေကာင္ က်လာပါတယ္။ ေမာပန္းၿပီး
က်လာပုံရပါတယ္။ သုံးေကာင္က်တာမွာ ႏွစ္ေကာင္က တျခားေနရာေတြမွာ
သြားက်တ့ဲအတြက္ လူေတြ သတ္ျဖတ္လိုက္တယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းထဲ
က်လာတ့ဲ အေကာင္ႀကီးကိုေတာ့ ကိုရင္ေတြက သကၤန္းနဲ႔ အုပ္ၿပီး ဖမ္းၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ တစ္ညထားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေလွာ္ကားဥယ်ဥ္ကို
သြားပို႔လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီက တာ၀န္႐ွိတ့ဲ ဒကာတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာကေတာ့ "ဒီလင္းတဟာ
ျမန္မာႏိုင္ငံက လင္းတမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဟိမ၀ႏၲာမွ ပ်ံသန္းလာတ့ဲ
ဟိမ၀ႏၲာလင္းတမ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေတာင္ေညာင္းၿပီး ေမာပန္းလာတ့ဲအတြက္
ျပဳတ္က်တာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း" ေျပာပါတယ္။
ေျပာလိုတာက ကိုယ့္ေက်ာင္းထဲမွာ အဲဒီလို လင္းတက်တ့ဲအတြက္
ကိုယ္ႏွင့္တကြ ေက်ာင္းမွာေနၾကသူေတြအားလုံး တစုံတရာ ဆိုးက်ိဳး
မျဖစ္ခ့ဲပါဘူး ဆိုတာပါ။
ဆရာေတာ္ အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ ရဲ႕ ပရိတၱသဂၤဟကို ေအာက္က လင့္မွာ Download
ရယူႏိုင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment
သင့္ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေရွ႕ဆက္ေရးသားရန္ အားေဆးေလး တစ္ခြက္ပါပဲဗ်ာ