ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔( ေမာင္၀ံသ)

• အားနာခဲ့ေၾကာင္း မေျပာလိုေသးပါ
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္စထြက္ခ်ိန္ ၂၀၁၀ ဇူလိုင္လကစလို႔
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ေကာ္လံကို ဖြင့္ၿပီးေရးခဲ့တာ
ပင္တိုင္က႑ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္လြန္းေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုခ်ည္းပဲေရးခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။
ယခုတစ္ပတ္ေတာ့ မေျပာခ်င္တဲ့ စကား ကို ဒီက႑ကပဲ ေျပာရပါေတာ့မယ္။
အျခားမဟုတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးအေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ ၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂
ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ Facebook လူမႈစာမ်က္နွာမွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ
ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့လို႔ Facebook ပရိသတ္မ်ားကေတာ့
သိထားၾကပါၿပီ။
......................

ကြၽန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ၿပီးအေျခအေန (ေမာင္၀ံသ)

by Maung Wuntha on Wednesday, October 3, 2012 at 4:57pm

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ ...
ကြၽန္ေတာ္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ဖို႔ စင္ကာပူကို စက္တင္ဘာ ၃၀ ရက္က ေရာက္ပါတယ္။
ေအာက္တိုဘာ ၁ နဲ႔ ၂ ႏွစ္ရက္ ေဆးစစ္မႈေတြ ျပဳ လုပ္ပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာ ၃ မွာ အေျဖေတြရပါတယ္။ Mt Elizabeth ေဆး႐ုံက အဆုတ္ပါရဂူ
ဆရာ၀န္ႀကီး Dr Philip Eng က အဆုးတ္ကင္ဆာလို႔ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။

သူ႔ဆီကေန Oncologist Dr Benjamin ထံလႊဲေပးလိုက္လို႔ေဆြးေႏြးၿပီး
ေအာက္တိုဘာ ၄ မွာ ကီမိုေဆးသြင္းကုသမႈျပဳလုပ္ပါမယ္။ ေအာက္ တိုဘာ ၁၁ မွာ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးထပ္သြင္းကုသခံၿပီး ေအာက္တိုဘာ လလယ္ထဲမွာ
ရန္ကုန္ျပန္ပါမယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကီမိုေဆးသြင္းကု သမႈဆက္လုပ္ၿပီး
ရက္ခ်ိန္းေစ့ရင္ စင္ကာပူျပန္ျပရပါမယ္။

အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ဒီေလာက္ပဲအစီရင္ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။
ကင္ဆာေရာဂါဆိုတာကေတာ့မထင္ဘဲ အလစ္၀င္တိုက္တာကို ခံရတာမ်ိဳးပါပဲ။

ဆက္လက္ၿပီး ရွင္သန္ႏိုင္သမွ် ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲလို
ဆင္ႏႊဲရေတာ့မွာပါ။

ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေအာက္တိုဘာလလယ္ကေန ႏို၀င္ဘာ ၁၁ အထိ
ခရီးထြက္ဖို႔ရွိတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာမိမိသေဘာနဲ႔ မိမိ အေထြေထြစစ္
ေဆးမႈလုပ္ရာက ခုလို စေတြ႕ခဲ့တာပါ။

တစ္နည္းေျပာရရင္ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမွာပါ။ ခရီးထြက္ေနတုန္းတစ္ခုခုျဖစ္ရင္
ပိုဆိုးမယ္ထင္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ခံေနတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕
facebook ေတြမွာ ေတြ႕မိေကာင္းေတြ႕မိပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ ေတာ္
ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာမိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီစာနဲ႔
အစီရင္ခံလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
..............................

ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ဆက္ေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ မိမိကုသိုလ္ကံနဲ႔
ေခတ္မီေဆး၀ါးမ်ားအေပၚမွာရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ မိမိကိုယ္မိမိ ဘယ္ေလာက္
ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲဆိုတာရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့
စာဖတ္ပရိသတ္ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚတုန္႔ျပန္တဲ့ ေမတၱာဓာတ္ရယ္အေပၚ
တည္ေပလိမ့္မယ္လို႕ ယုံၾကည္တယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား၊
ၾကင္နာမႈ စာနာမႈအျပည့္နဲ႕ အားေပးစကားေရးသားေပးပို႕ၾကသူမ်ား၊ အစြမ္းထက္
ေဆးနည္းအခ်ိဳ႕ လမ္းညႊန္သူမ်ား၊ စင္ကာပူမွာ
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လာေရာက္ေတြ႕ဆုံ အားေပးၾကသူမ်ား၊ ရန္ကုန္နဲ႔စင္ကာပူသို႔
ဖုန္း အီးေမးလ္တို႕ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းၾကသူမ်ားကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ
ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။

အဆုတ္ကင္ဆာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ေနၿပီလို႕ အတည္ျပဳခံလိုက္ရၿပီးခ်ိန္မွာ
အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားၾကရွာတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ကိုေအာင္ျပည့္၊
ေမာင္၀ဏၰတို႔ကို ေျပးသတိရလိုက္တယ္။ ေနာက္ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါနဲ႔
ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး သား ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုမိုးဟိန္းကို
သတိရတယ္။ ေဆးလိပ္အလြန္အကြၽံေသာက္ခဲ့သူမ်ားပါ။ ကြၽန္ေတာ္က
ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တာ ၁၃ ႏွစ္ၾကာ ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ယခင္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္
ေဆးလိပ္စြဲေသာက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ကို ခံရတာပါပဲဗ်ာ။ တျခားအေၾကာင္းေတြ
ရွိႏိုင္ေသးေပမယ့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကေတာ့
ေဆးလိပ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္လို႔ပဲ အတည္ျပဳတယ္ဗ်ာ။

ေဆးလိပ္မျဖတ္ႏိုင္ၾကေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား စဥ္းစားၾကပါကုန္။

လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကံတရားကိုလက္ခံၿပီး
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို ေ၀းႏိုင္သေလာက္ေ၀းေအာင္ ေရႊ႕ဆိုင္းႏိုင္ဖို႔
ႀကိဳးစားေနပါၿပီ။ ေဆး၀ါးကုသမႈစရိတ္က ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႀကီးမားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားရဲ႕ အကူအ ညီမပါရင္
အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
ယုံၾကည္မႈတစ္ခုရွိေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာ
ေကာင္းမႈကုသိုလ္အခ်ဳိ႕ရဲ႕ တူေသာအက်ဳိးကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့
ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္လို႔ယုံၾကည္မိျခင္းပါ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုရဲ႕ ေဒါင္းစာေပတိုက္ (ယခင္က
ခြပ္ေဒါင္းစာေပ) ၃၅ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ ဘား လမ္း
စီးတီးစတားဟိုတယ္မွာျပဳလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိကေတာ့
က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီး ေဆးဖိုး၀ါးခအခက္အခဲရွိေနသူ စာေရးဆရာ၊
သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲက အလိုအပ္ဆုံးသူ ၁၀ ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကို
တစ္သိန္းခြဲစီ၊ မႏၱေလးနဲ႔ရန္ကုန္က စာေရးဆရာ မ်ား
က်န္းမာေရးအကူအညီေပးေရးအဖြဲ႕ကိုယ္စား ဦးေက်ာ္ရင္ျမင့္နဲ႔
ဦး၀င္းၿငိမ္းတို႔ကို က်ပ္ ၂ သိန္းခြဲစီ လွဴဒါန္းဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရရင္
အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနမွာမို႔ လိုရင္းေျပာပါမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ပြဲဟာ
ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ရည္ရြယ္တာျဖစ္မယ္လို႔
ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူး ေရာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက သက္ဆိုင္ရာကေန အခ်ိန္ကပ္ၿပီး
ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒါင္းစာေပ ႏွစ္ပတ္လည္ပြဲကိုလာသူေတြလည္း ဒုကၡေတြျဖစ္၊
ေထာက္ပံ့ေငြလက္ခံဖို႔လာတဲ့ထဲက ကဗ်ာဆရာကိုနီဟိန္းဆိုရင္ ေလျဖတ္ေနလို႔
လူအထမ္းနဲ႔လာရတာ။ ဟိုတယ္က ပြဲဖ်က္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို
အငွားကားနဲ႔ လိုက္လာရွာတယ္။ က်န္သူေတြကိုေတာ့
အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔လိုက္ရပါတယ္။

ယမန္ႏွစ္က စာနယ္ဇင္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ၿပီး
ေဆးရုံတက္ရတယ္။ သူ႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လူခ်င္းမသိေပ မယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီတတ္တယ္လို႔ သတင္းၾကားထားလို႔ဆိုၿပီး
အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ေငြေၾကးအခက္အခဲ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာလို႔ ကြၽန္ေတာ္
တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီလိုက္ၿပီး အျခားသူေတြဆီကလည္း အလွဴခံေပးမယ္လို႔
ေျပာလိုက္ပါ တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ Facebook ကေန သည္အေၾကာင္းကို
အရင္းအတိုင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါတယ္။ Facebook မွာ တက္ သြားၿပီး
နာရီပိုင္းအတြင္း ပထမဆုံး က်ပ္ ၅၀၀၀၀ အလွဴရွင္အျဖစ္ ျပန္/ဆက္ ညႊန္ခ်ဳပ္
ဦးရဲထြဋ္ (ယခု ျပည္ေထာင္စု ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ဒု ၀န္ႀကီး)
ဖုန္းဆက္ၿပီး ေန႔ခ်င္းပဲ ရန္ကုန္က သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ ေငြလာပို႔တယ္။ ေနာက္
ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပဲ အလွဴရွင္အေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္သြယ္လာၿပီး ေဆးရုံတက္ေနရတဲ့
လူနာအယ္ဒီတာမိသားစု အေတာ္ကေလးအေထာက္အကူျဖစ္သြားပါတယ္။ က်န္းက်န္းမာမာ
ေဆးရုံက ျပန္ဆင္းလာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လာကန္ေတာ့သြားပါတယ္။

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရတစ္ခုကေတာ့ ယခုအခါ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကသိေနၿပီျဖစ္တဲ့
ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ေဖာင္ေဒးရွင္းပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မ်ား၊
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ား၊ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုမ်ား၊
စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားထဲက က်န္းမာေရးနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲႀကံဳေန
ရသူမ်ားစြာထဲက အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနသူမ်ားကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းဖို႔
ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ေဖာင္ေဒးရွင္းအမည္နဲ႕ ထူေထာင္ ပါရန္ ကြၽန္ေတာ္က
စတင္အဆိုျပဳ၊ ဆရာ့ဆီက သေဘာတူညီခ်က္ရရွိတဲ့အခါ
စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က ဘ႑ာ ထိန္းတစ္ဦးအျဖစ္
တာ၀န္ယူေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ေထာက္ပံ့ေငြမ်ား ၃ ႀကိမ္တိုင္
ေပးအပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

ယခု ကြၽန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ ေခတ္မီက်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈခံယူ၊
ေဆး၀ါးကုသမႈခံယူေနခ်ိန္မွာ သတိအရဆုံးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ လုံ ေလာက္တဲ့
ကုသမႈမရခဲ့ၾကရွာဘဲ က်ဆုံးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ရန္ႀကီးေအာင္ ကို စိန္၀င္း (သုံးခြ)၊
မုံရြာဦးတင္ေရႊ၊ ဆရာေမာင္ေသာ္က၊ ခရမ္းကိုတင္ေမာင္၀င္း၊ ရန္ကုန္တိုင္း
ဦးသိန္းတင္ (တင္သိန္းေမာင္)၊ ဗိသုကာ ဦး ေက်ာ္မင္း စသူေတြကို
ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ရန္ႀကီးေအာင္ ကိုစိန္၀င္းဆိုရင္ တြဲဘက္ေထာင္မွာ
ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ အသည္းေရာဂါနဲ႔ မရႈႏိုင္မကယ္ႏိုင္အခ်ိန္က်မွ
ေဆးရုံပို႔တယ္။ ခရမ္း ကိုတင္ေမာင္၀င္းက ေရၾကည္အိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အတူေနရစဥ္ကတည္းက ေသြး၀မ္း ေတြသြားေနၿပီ။ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္ေတာ့ ဗိသုကာ
ဦးေက်ာ္မင္းရယ္၊ ကိုတင္ေမာင္၀င္းရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ တစ္ခန္းတည္း ေနၾကရ
ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုတင္ေမာင္၀င္း မလႈပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေက်ာေတြ ေပါင္ေတြ တက္တက္နင္းေပး တယ္ ဒီလိုနဲ႔
သူအေၾကာေတြတက္ေနတာ သက္သာရာနည္းနည္းရသေပါ့။ သုံးေယာက္ေပါင္းက တစ္ေန႕နဲ႕
တစ္ညလုံး ထုတ္ထားတဲ့ ေခ်းခြက္ ေသးခြက္ ဂံဖလားေတြကို မနက္ေစာေစာ
မိလႅာခ်ခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာ္မင္းနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က အျပင္မွာသြားသြန္ၾကရတယ္။
ေရမလုံ ေလာက္လို႕ ေသခ်ာမေဆးႏိုင္တဲ့ ဂံဖလားေတြျပန္သြင္းလာရတယ္။
ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လူခ်င္းခြဲ တစ္ေနရာစီ တစ္
ခန္းစီထားတယ္။ ကိုတင္ေမာင္၀င္းကို တစ္ေန႔မနက္မွာ ထမ္းစင္ႀကီးနဲ႔တင္ၿပီး
ေထာင္ေဆးရုံပို႔တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဆုံးသြားၿပီလို႔ သတင္း ၾကားရပါတယ္။

ဆရာေမာင္ေသာ္ကကို ၁၉၉၁ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးမွာ သူက ၂ တိုက္၊ ကြၽန္ေတာ္က ၃
တိုက္မွာရွိၾကစဥ္ ဆရာေရခ်ဳိးထြက္တာကို လွမ္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရေသးတယ္။
ေန႔လည္က်ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္လို႔ ေဆးရုံပို႔လိုက္ၿပီတဲ့။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဆုံးသြားၿပီတဲ့။

၁၉၉၆ မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပုဒ္မ ၁၀ (က) နဲ႔ျပန္၀င္ရေတာ့ တြဲဘက္ေထာင္
ကြၽန္းတိုက္မွာအတူေနတဲ့ထဲက ကိုတင္သိန္းေမာင္ အသည္းေရာ ဂါနဲ႔ အခ်ိန္လြန္မွ
ေဆးရုံတင္လို႔ ဆုံးရွာတယ္။ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္းလဲ ေဆး႐ုံတင္ၿပီး
ကုလို႔မရတဲ့အေျခအေနေရာက္ေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပး တယ္။ အျပင္မွာဆုံးသြားတယ္လို႔
ၾကားရပါတယ္။ ဦးေအး၀င္းက ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ အခ်ိန္မီ ေဆးရုံပို႔လို႔
အသက္ခ်မ္းသာရာရတယ္။ ဘႀကီးမိုး ဦးမိုးသူ ဆီးႀကိတ္ေရာဂါနဲ႔
ေဆးရုံပို႔ရတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္မူးေ၀ၿပီး
သူ႔အခန္းထဲမွာလဲေနတုန္း အေစာင့္ေတြရဲ႕ သ ေဟာက္သဟန္းအေျပာခံၿပီး
ကြၽန္ေတာ္အေရာက္သြားတယ္။ သူ႔အေျခအေန ဘယ္လိုမွန္းမသိလို႔
ခင္ဗ်ားမွာစရာရွိတာ မွာပါဗ်ာလို႔ ေျပာ လိုက္တဲ့အခါ အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္း
သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ရြတ္ရြတ္ျပေနတဲ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕
သူ႔မွာတမ္းကဗ်ာထဲကစာသားေလးတစ္ခုကို မ်က္လုံးေတြ
မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ၾကားကအားယူၿပီး သူကေျပာလိုက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္
မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

သူရြတ္ျပတာက " အားနာခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါေလ" တဲ့။ သူ႕မွာတမ္းကဗ်ာထဲက
အဲဒီအပိုဒ္က ဒီလိုပါ။ " အေမာင္ ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အား လွ်င္
ဘာမ်ားမွာခဲ့လိုသနည္း။ ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ
သြားရပါေရြ႕ အားနာခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါေလ" ျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဆီးႀကိတ္ျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ုံေရာက္၊
ဗာတိုင္းဂိုး ေခါင္းမူးၿပီးေဆးရုံေရာက္၊ ကံေကာင္းလို႔ မေသဘဲ အ
သက္ရွင္ခဲ့။

ကြၽန္ေတာ္တို႔မ်က္စိေအာက္တြင္ ေဆး၀ါးမကုသႏိုင္ဘဲ အေသခံခဲ့ရသူေတြ
အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဦးေမာင္ကိုလိုေသရသူေတြလည္း ရွိခဲ့ ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ယခုတစ္ဖန္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရျပန္ပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ ရွင္သန္ႏိုင္သေရြ႕ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္
ေအာင္ႀကိဳးစားသြားဖို႔ သႏ္နိတ္ဌာန္ခ်ထားပါၿပီ။ သြားေလသူ သူငယ္ခ်င္း
သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုမိုးဟိန္းရဲ႕ စံနမူနာကိုယူၿပီး တရားဓမၼအလုပ္
ေတြကိုလည္း ျပန္လုပ္ေနပါၿပီ။ ေန႔စဥ္ တရားမွတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ လုပ္ထားပါတယ္။

အနည္းဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ စာနယ္ဇင္းပ
ညာျဖင့္ သည့္ထက္မက အလုပ္အေကြၽးျပဳခ်င္ပါေသးတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ျဖင့္
"ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ သြား ရပါေရြ႕
အားနာခဲ့ေၾကာင္း" ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ အားနာခဲ့ေၾကာင္းေျပာဖို႔မလိုေတာ့ဘဲ
မိမိတာ၀န္အားလုံးေက်ပြန္ခဲ့ၿပီလို႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ကာ ေက်ေက်နပ္နပ္
ထြက္ခြာႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ယခုတစ္ပတ္ စာရွည္သြားတဲ့အတြက္ ေနာက္မွဆက္ပါဦးမယ္။