ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈႏွင္႔ ပညာေရး မုိးေခါင္မႈ

ကၽြန္ေတာ္ ဉာဏ္မီသေလာက္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံအေနနဲ႔
ဦးေႏွာက္ ယိုစီးမႈ ျပႆနာနဲ႔ ပညာေရး မုိးေခါင္မႈ ျပႆနာကို ရင္ဆုိင္ေနရတာ
ဒီေန႔အထိတုိင္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ လူသား အရင္းအျမစ္ ျပႆနာ၊
အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ ရွားပါးမႈ ျပႆနာဟာ ယခုကြၽန္ေတာ္တို႔ တည္ေဆာက္ေနၾကတဲ့
ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး အတြက္ တကယ့္ကို ေခါင္းခဲစရာ ပါပဲ။

အားလံုး သိၾကတဲ့ အတုိင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးက
ျပည္ပေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ပညာရွင္ေတြကို ျပန္လည္ဖိတ္ေခၚ၊
ျပည္ဝင္ခြင့္ ေပးတာေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ျပည္တြင္း မွာ
ကြၽမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြ ရွားပါးေနတာကို ေျပာေနတဲ့ သေဘာေဆာင္ပါတယ္။
မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားကို
ထြက္ခြာ ပညာသင္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ပညာရွင္ အေလာင္းအလ်ာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပညာစံုတဲ့ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔
မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ (ဒါမွမဟုတ္) အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္
ထိုထိုႏုိင္ငံေတြမွာပဲ ႏုိင္ငံသား အျဖစ္ခံယူၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခု စဥ္းစားမိတာ ႏုိင္ငံျခားကို ပညာ ေတာ္သင္
သြားရျခင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံမွာ မရႏုိင္တဲ့ ပညာမ်ဳိး လား
(ဒါမွမဟုတ္) ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက သင္ယူရတဲ့ ပညာရပ္ေတြက Up to date
မျဖစ္လို႔လားေပါ့။ တျခား႐ႈေထာင့္က ဆုိရင္ ႏုိင္ငံျခား ကေန
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံကို ပညာလာသင္တာဆိုလို႔ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာ
တကၠသိုလ္ကိုတက္ေရာက္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ရဟန္းေတာ္မ်ား
ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ျခြႊင္းခ်က္ အေနနဲ႔ တျခားအနည္းအပါးလည္း ရွိမယ္
ထင္ပါတယ္။

၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ ASEAN Free Trade Area (AFTA) အစီအစဥ္ အရ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ကစားကြင္းထဲကို
ဝင္ၿပိဳင္ပါေတာ့မယ္။ အဲဒီလို ဝင္ၿပိဳင္ဖို႔အတြက္ ေဘာလံုး
အားကစား႐ႈေထာင့္က ေျပာရရင္ ကစားသမားေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး လုိပါတယ္။ အခု
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီးပါၿပီ။ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ လုိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ
ေမးခြန္းတစ္ခု ေပၚလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလားေပါ့။
ဒီေမးခြန္းကို AFTA ဆိုတဲ့ ကစားကြင္းထဲ ဝင္ၿပိဳင္မယ့္ နယ္ပယ္ အသီးသီးက
ပုဂၢိဳလ္ေတြကပဲ ေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အေနနဲ႔ ကမၻာနဲ႔ အထိအေတြ႔ နည္းပါးမႈနဲ႔ နယ္ပယ္တုိင္းမွာ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊
ကြၽမ္းက်င္မႈ အေတြ႔အႀကံဳ ကြာျခားမႈေတြေၾကာင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္ဆုိင္
အႏုိင္ရဖို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။
ဆိုလိုတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံဟာ ပညာေရး မုိးေခါင္မႈ
ကိုႀကံဳေတြ႔ေနရတယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ေရမ်ားတဲ့ အရပ္ မုိးရြာ ဆိုသလို ပညာေရး မိုးေကာင္းေကာင္း
ရြာတဲ့ဆီမွာ မိုးေရ သြားခံတာဟာ ထိုထို Scholar ေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ထဲမွာလည္း "အသက္တစ္ရာ ေနရၿပီး
ပညာမရွိသူသည္ အခ်ည္းႏွီးတည္း။ ပညာျဖင့္ အသက္ တစ္ရက္မွ် ေနရသူကျမတ္၏"
ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ အတုိင္းပါပဲ။ ေနာက္ HR ဘာသာရပ္ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ Life
Long Learning လုပ္တာျဖစ္တဲ့ အတြက္ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
လည္း သေဘာက်သလို အားလည္း က်ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကို မသြားပါနဲ႔လို႔လည္း တားလို႔ မရသလို ျပန္လာပါလို႔လည္း
အတင္းဇြတ္ေခၚဖို႔ ခက္ပါတယ္။ "သူငယ္တန္း ကစလို႔ တကၠသိုလ္ ဝင္တန္းထိ
(တခ်ဳိ႕ဆို ဘြဲ႕ရထိ) ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံကေန ေက်ာင္းတက္သြားၿပီးေတာ့
ႏုိင္ငံျခားထြက္ ေက်ာင္းဆက္ တက္၊ ျပန္မလာ" အဲဒီလို သမင္ေမြးရင္း
က်ားစားရင္းနဲ႔ပဲ ဦးေႏွာက္ ယိုစီးမႈ ျပႆနာကို မဖာေထးႏုိင္ေသးတာဟာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္ အတြက္ တအားကို နစ္နာပါတယ္။ အဲဒီလို ဦးေႏွာက္
ယိုစီးသြားတာ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ပညာတတ္၊ ပညာရွင္ေတြ ရွားပါးလာမႈဟာ ပညာ
ေရးမုိးေခါင္မႈကို ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားေစပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ တံငါရြာလို ႏုိင္ငံ တစ္ခုကေန အာရွရဲ႕ က်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္
တစ္ကမၻာလံုးက အသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ စင္ကာပူလို ႏုိင္ငံမ်ဳိး အေၾကာင္း
စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။

ဘာသမုိင္းေၾကာင္းမွ မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံက ကြၽန္ေတာ္တို႔လို
ႏွစ္ေထာင္ခ်ီၿပီျဖစ္တဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းရွိတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေပၚေျခနဲ႔
နင္းၿပီး "မင္း ... ငယ္ပါေသးတယ္ကြာ" လို႔ အေျပာခံရလို႔ ခံစားရတယ္။
ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကို မေျပာခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။
သမုိင္းစာအုပ္ေတြမွာသာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံဟာ သဘာဝသယံဇာတေတြ ေပါၾကြယ္ဝ ေသာ္လည္း အဆင္းရဲဆံုး
ႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႔စြမ္းအား
အရင္းအျမစ္ေတြ နည္းပါးရျခင္း ေၾကာင့္ပါပဲ။ ပထဝီအေနအထားအရ ၾကည့္ရင္လည္း
ကမၻာ့အင္အား ႀကီးနဲ႔ လူဦးေရအမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔
အိႏၵိယႏွစ္ႏုိင္ငံကို တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ ရံထားပါတယ္။ ကုန္းတြင္းပိုင္းနဲ႔
ႏွစ္ႏုိင္ငံလံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ ႏုိင္သလို ပင္လယ္ထြက္ေပါက္လည္း ရွိပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တုန္း က ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း ဆိုတာ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အဓိကဆိပ္ကမ္း
ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ကမၻာ့အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပထဝီ အေနအထားကို မက္ေမာၾကတယ္။ လူဦးေရ သန္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္
ေဈးကြက္ႀကီး ကလည္း ရွိတယ္။ ကမၻာ့ရဲ႕ အဓိကကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တဲ့
ပင္လယ္ေရပိုင္နက္နဲ႔ ဆိပ္ကမ္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ေပါလုိက္တဲ့ သယံဇာတေတြကလည္း
ေတာ္ၾကာေန ေရႊေၾကာေတြ႔လိုက္၊ ေရနံေတြ႔လုိက္၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕ ေတြ႔လုိက္နဲ႔။
ဒါ့အျပင္ ကမၻာ့အရည္အေသြးအဆင့္ ရွိတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေတြ၊ ပုလဲေတြ နဲ႔
ေျမေပၚသယံဇာတေတြ ျဖစ္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ကြၽန္းသစ္၊ ေရာ္ဘာစတာေတြ အကုန္လံုး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ထြက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္ကို လိုခ်င္ၾကတာေပါ့။ ဝမ္းနည္းစရာ
ေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီလိုေပါမ်ားစြာ ထြက္ေနတဲ့ သဘာဝသယံဇာတ ေတြကို အတံုးလုိက္
အတစ္လိုက္ နဲ႔ ကုန္ၾကမ္းအဆင့္ပဲ ေရာင္းႏုိင္တာေပါ့။ ဒါဟာ
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ တဲ့ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ အားနည္းလို႔ ကုန္ၾကမ္းကို
ကုန္ေခ်ာ အဆင့္ေရာက္ေအာင္မလုပ္ႏုိင္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကုန္ၾကမ္းေဈးပဲ
ရေတာ့တာေပါ့။

ဥပမာေလးတစ္ခု ဆိုရရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဓာတ္ေငြ႕ ေရာင္းတယ္။
လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ အားေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို
မီးျခစ္ျပန္ေရာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ကုန္ၾကမ္းကို သူတို႔ဆီမွာ
ကုန္ေခ်ာလုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီကို ျပန္ေရာင္းစားတယ္။ ဘယ္ေလာက္
ပိုင္လုိက္လဲလုိ႔။

ဒါေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ လံုေလာက္တဲ့ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ေတြ
မရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ရတာပါ။ အကယ္၍သာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ပညာေရး
မိုးေခါင္မႈကိုလည္း အဆံုးသတ္ႏုိင္မယ္၊ ဦးေႏွာက္ ယုိစီးမႈ ျပႆနာကိုလည္း
"စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ ကန္သင္းလိုမ်ဳိး လိမၼာပါးနပ္စြာ ကုိင္တြယ္
ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ကေန စၿပီးေတာ့
ေနာက္ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြအထိ မ်က္ႏွာ မငယ္ရေတာ့ဘဲနဲ႔ ကမၻာ့အလယ္မွာ
ျမန္မာရယ္လို႔ ထည္ထည္ဝါဝါ ရပ္တည္ႏုိင္မွာ။ ေျမႀကီးကို လက္နက္ပုတ္ရင္
လြဲေကာင္းလြဲမယ္၊ ဒီ ကိစၥကေတာ့ မလြဲဧကန္ပါပဲ။

အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းသူအမ်ားစုဟာ အဂၤလိပ္စာကည့ံ၊ ျမန္မာစာကလည္း မေတာ္ၾကပါဘူး။ Creative
thinking ေတြ၊ Critical thinking ေတြဆုိ ေဝးမွေဝးပါပဲ။ လက္ခုပ္တီးတယ္
ဆိုတာ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ တီးမွ ျမည္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ International School တစ္ခုမွာကေလးေတြကို စာသင္ေပးတဲ့
နည္းကို တအံ့တၾသနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေရကန္ အေၾကာင္းကို သင္ေပးတာ
စာသင္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ့္ ေရကန္အစစ္ဆီကို ေခၚသြားၿပီး လက္ေတြ႔သင္ေပးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေရကန္အေၾကာင္းကို စာက်က္ၿပီး ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲနဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳကေန လြယ္လင့္တကူပဲ သင္ယူသြားတယ္၊ ေပ်ာ္လည္း
ေပ်ာ္ၾကသလို စာက်က္ စရာ မလိုဘဲ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ Mindset
ထဲမွာေရကန္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ဖက္က
ၾကည့္ရင္ ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုမ်ဳိး စာသင္ရမယ္
ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ျပန္ငယ္ၿပီး သင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ စိတ္ထဲ မွာလည္း
ပညာေရး ကြက္ၾကားမိုးေတာ့ ရြာေသးတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီစာရဲ႕ေခါင္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ "ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈ ႏွင့္ ပညာေရး
မိုးေခါင္မႈ" ျပႆနာဟာ "တစ္ေယာက္အားႏွင့္ မရေသာ္ အမ်ား အားႏွင့္ ေဆာင္"
ဆုိတဲ့အတုိင္း အားလံုးဝုိင္းဝန္း ေဆာင္ရြက္ၾကရ မယ့္၊ ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာ
တစ္ရပ္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ဗ်ာ ျပည္တြင္း ကရွိတဲ့ ပညာရွင္ေတြေရာ၊ ျပည္ပကရွိတဲ့
ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏုိး ၾကေသးတဲ့ ပညာရွင္ေတြ အားလံုး မတူတာေတြ
ေဘးဖယ္ထားၿပီးေတာ့ တူတာေတြနဲ႔အတူ ပူးေပါင္း အေျဖရွာ ရပါမယ္။ ကူ၍ တြန္းရင္
ေရြ႕ႏုိင္ ပါတယ္ဗ်ာ။

႐ိုးၿငိမ္းသူ

Nann Nyunt Oo